Zanaate methiye

Benim kıymetli dedem bir zanaatkar. 1957'den beri, hünerli elleriyle rengarenk, desen desen, çeşit çeşit çarıklar dikiyor. Heyecanlandığında titreyen ellerine baktığımda, emeği, başarıyı ve çabayı görürüm. Dedem hiç yılmaz. Asla şikayet etmez. Az konuşur, öz konuşur. Ondan duyduğum cümleleri günlüğüme yazmaya başlamam bundandır. 

1956 yılında, bir gemide saklanarak Yugoslavya'dan İstanbul'a geldiğinde, yanında ona eşlik eden bir akrabası yoktu dedemin. Elinde kocaman bir valizi de yoktu. Cebi para dolu değildi. Ama gencecik bir delikanlıyken bu topraklara ayak bastığında nasıl bir inatla hayata kafa tuttuğunu hayal edebiliyorum.

Memleketinde saraç olarak çalışmıştı. Koşum ve eyer işleyen elleri, o zamandan zanaate alışmıştı. Çarık yapmaya başlamasını, "1957'de, Kosovalı birilerinin yanında çalıştım. Onlardan gördüklerimin daha iyilerini yapmaya gayret ettim ve yaptım" diyerek anlatıyor. 

Dedem, 82 yaşında ve haftanın beş günü önlüğünü beline sarıp 300 yıllık dikiş makinesinin başına oturuyor. Küçük çarıkları iki buçuk, büyükleriyse üç buçuk saatte dikiyor. Elleri zanaat kokuyor dedemin. İçime çektikçe bu kokuyu, çocukluğuma gidiyorum. Dedemlerin evindeki koltukta başköşeye oturmuş, şekerli yoğurt yerken buluyorum kendimi.