Mutluluğun tarifi

Happiness, I think, is all about knowing when to stop. When to stop accumulating and throw things out or store them. When to stop working and take a few moments off. When to stop eating and stop drinking. When to travel and when to stop travelling and stay in one place for a while. When to stop furnishing a house because it has everything it needs. This knowing-when-to-stop is the true meaning of post-materialism and it's both difficult and easy to master. Difficult because we live in a society that is forever egging us on and never wants us to stop consuming. But easy because we all have an instinct, a little voice inside, which tells us when to stop; which knows the optimum point, that particular and precious relationship between having and happiness. All we have to do is locate that voice and listen to it.

PS. Son zamanlarda beni en çok düşündüren kelimeleri bir araya toplayan Nick Currie'ye teşekkürlerimle...

Gezi'nin çocuklarıyız

  1940'da Gezi Parkı

Dilimin Gezi'den başka şey konuşmaya yanaşmadığı, elimin Gezi'den başka şey yazmak istemediği günleri yaşıyorum. Gezi Parkı'nda olanlar hayatımın miladı. Olaylar patladığında İstanbul'dan uzakta olmanın kalbime yerleştirdiği tarifsiz acıyla birlikte anladım ülkemi ne kadar sevdiğimi. Bu ülkede nefes alan tüm insanları, tüm bitkileri, her şeyi ama her şeyi ne kadar önemsediğimi. Hem de olayların başlangıcından bu yana politik söylemlerde sık kullanılan "biz" ve "onlar" ayrımı olmadan!

Apolitik, içinde hiçbir milliyetçi duygu barındırmayan ben, Gezi Parkı'yla birlikte bir direnişçiye dönüştüm. Sokaklara çıktım ve "Her yer Taksim, her yer direniş" diye bağırdım. Twitter'dan sesimi duyurmaya çalıştım. Ana akım medyanın üstünü örttüğü gerçekleri daha çok insana ulaştırmak için elimden geleni yaptım. Gezi artık bir sembol. Özgürlüğün, sesini duyurmak isteyenlerin, birliğin, beraberliğin ve barışın sembolü... Ben de bu sembolle birlikte çok daha başka bir gözle bakıyorum yaşadığım ülkeye ve bu ülkenin insanlarına.

Dedicated to Gezi Parkı

There is pleasure in the pathless woods, 
There is rapture on the the lonely shore, 
There is society where none intrudes,
By the deep sea and music in its roar
I love not Man the less, but Nature more.
                               Lord Byron

#direngeziparki